skip to main |
skip to sidebar
PL:
Kolaże Handiedan inspirowane pin up girls, w niczym nie przypominają radosnych, cieszących oko ilustracji z rumianymi dziewczętami do jakich nas przyzwyczajono. Hanedian nie boi sie bawić formą i w swoich kolażach używa najprzeróżniejszych materiałów, od koronek, po zardzewiałą blachę, tworząc tym samym równie mroczne, co ciekawe prace.
Więcej prac znajdziecie na handiedan.com
A jeśli interesuje was, ile tak naprawdę wspólnego mają tatuaże i pinup girls - zapraszam was pod koniec kwietnia na Wrocław Tattoo Konwent, gdzie opowiem wam więcej (szczegóły wkrótce).
ENG:
Handiedan's collages inspired by pin up girls have nothing to do with the clear, colorful images of sweet, bubbly girls we all are used to. Hanedian is not afraid of mixing totally different materials like laces or rusty metal, creating dark yet interesting artworks.
Find out more at handiedan.com
PL:
Lindsay Podd urodziła się i wychowała na Long Island, próbując wymazać tamten czas z pamięci mieszka i rysuje dla mas na nowojorskim Brooklynie.
ENG:
Lindsay Podd was born and raised in a small town on Long Island that she would like to forget. She now resides in Brooklyn, NY and is illustrating for the masses.
PL:
Jakiś czas temu, jeden z moich znajomych, oddany fan Marylina Mansona wysłał mi prace autorstwa Zoe Lacchei do płyty tego pierwszego "The Golden Age of Grotesque". Nie powiem, że jakoś specjalnie mnie zachwyciły, chociaż seria inspirowana gejszami, już skradła mi serce;) Zresztą, zobaczcie sami na zoelacchei.com
Dzięki Michał:)
ENG:
Quite a while ago one of my friends, a great fan of Marylin Manson sent me Zoe Lacchei's works for the MM's album "The Golden Age of Grotesque" and even if I somehow liked the illustrations, I really got hooked after seeing her geisha inspired series. Go check yourself at zoelacchei.com.Thanks Michał!:)

PL:
Stieg Larrson tak pisze o Lisabeth "Dziewczynie z Tatuażem" Salander w "Mężczyźni nienawidzą kobiet":
"jest bladą, anorektycznie chudą i ostrzyżoną na jeżyka dziewczyną z kolczykami w nosie i brwiach. Na szyi miała wytatuowaną dwucentymetrową osę, a wokół lewego bicepsa i kostki – prosty szlaczek. Kiedy zakładała koszulkę na ramiączkach, można było zobaczyć, że również jedną z łopatek zdobił większy tatuaż przedstawiający smoka. Farbowała swoje naturalnie rude włosy na kruczoczarno. Wyglądała, jakby właśnie obudziła się po tygodniowych orgiach z grupą hardrockowców"
Jeśli czytaliście książkę i widzieliście film, z pewnością braliście udział, bądź byliście świadkiem dyskusji o tym, czy i ile filmowa Lisbeth S. ma wspólnego z tą książkową.
Artysta i pisarz Joseph Brian Davis, poszedł o krok dalej, zamiast zastanawiać się czy Oplev i Fincher nie minęli się z prawdą - za pomocą policyjnego programu graficznego stworzył portret pamięciowy Lisbeth bazując na książce. Proces powstawania portretu zobaczycie na http://www.bbc.co.uk/Liz_Salander a finalny produkt na górze. Dla porównania na dole po lewej Noomi Rapace w szwedzkiej a po prawej Ronney Mara w amerykańskiej ekranizacji.
Jeśli interesuje was, kogo jeszcze sposród bohaterów literackich sportretował Davis, koniecznie zajrzyjcie na jego stronę: http://thecomposites.tumblr.comENG:
In his book "The Girl with The Dragon Tattoo" this is how Stieg Larsson describes Lizabeth Salander:
"a pale, skinny young woman who had hair as short as a fuse, and a pierced nose and eyebrows. She had a wasp tattoo about an inch long on her neck, a tattooed loop around the biceps of her left arm and another around her left ankle. On those occasions when she had been wearing a tank top, a dragon tattoo can be seen on her left shoulder blade.".
If you have seen the movie, I'm sure you took part or just heard the discussion on how Oplev or Fincher were faithful to what's been written.
An artist and writer Joseph Brian Davis took one step further and instead of talking, he imagines the appearance of literary characters using both the text that describes them ... and composite sketch-rendering software used mostly by law enforcement. The final image you may see above and if you want to see the process just visit http://www.bbc.co.uk/Liz_Salander. Below you might see Noomi Rapace in Swedish (on the left side) and Ronney Mara in American (on the right side) movie adaptation.
If you're interested of who else of the literature characted has been imagined by Davis, you should visit http://thecomposites.tumblr.com.
PL:
"Roman Barbarzyńca
Krzepą chłop nie grzeszył,
Nie miał jaj ni tatuaży"
Jeśli lubicie wykręcone poczucie humoru, a długowłosi, wytatuowani mieśniacy i metal nie są wam obojętne - jestem pewna, że uwiedzie was "Roman Barbarzyńca", duńska kreskówka autorstwa Thorbjørna Christoffersena, Krestena Vestbjerga Andersena i Philipa Einsteina Lipskiego.
Więcej znajdziecie na IMDB i facebook.com/RonalBarbarenENG:
"Ronal the Barbarian
He was a weak boy
Balls he had not
Was not pierced anywhere"
If you're into twisted sense of humor, longhaired, tattooed badasses and metal, I'm sure you'll love "Ronal the Barbarian" a Danish animation by Thorbjørn Christoffersen, Kresten Vestbjerg Andersen and Philip Einstein Lipski.
To know more vistit IMDB or facebook.com/RonalBarbaren 



PL:
Daleko mi do walentynkowego hejterstwa, ale ten zbior flashów autorstwa Davea ze studia inkslinger z Newcastle naprawdę mnie rozbawił;)ENG:
No, I'm not Anti-Valentine's whatsoever, but this flash sheet by Dave from inkslinger tattoo studio from Newcastle, UK just made my evening;) [via:
tattoosdayuk]
PL:
Charlotte: No co ty, to wcale nie boli
Aura: Właśnie, że boli. A to w ogóle wygląda jak kokarda? Bo wcale tak nie czuję...
Charlotte: Zaufaj mi, na pewno ci się spodoba
Ten cytat doskonale oddaje klimat "Mebelków" (2009) Leny Durham, nakręconego za zaskóniaki amatorskiego filmu, w którym nie czuć wielkiego kina, nie ma znanych nazwisk, widać niedociągnięcia i braki, a jednak w swojej prostocie wciąga i nie pozwala się nudzić przez półtorej godziny.
IMDBENG:
Charlotte: Oh come on, it doesn't really hurt.
Aura: It does hurt. You're sure this is a bow? It feel's very un-bowlike.
Charlotte: Trust me, you're gonna love it.
The quotation is the perfect description for the Lena Durham's movie "Tiny Furniture". Low budget, friend instead of 'real' actors, simple story, seems like nothing one would really spend their time on watching, yet just trust me, you're all gonna love it.
IMDB

PL:
"Tatuowanie stanowi łącznik pomiędzy tym co prymitywne a tym co cywilizowane. Wytatuowana zapinka pasa do pończoch symbolizuje niewolnictwo a także tłumioną seksualność, jest atrybutem nienaturalnej i niezamierzonej kobiecości. Społeczny rytuał który tuszuje cielesne potrzeby zostaje ukazany, a kulturowe sprzeczności jasno oświetlone. Jako piętno przynależności do kasty, od której wymaga się ściśle określonego zachowania, zapinka staje się rodzajem memento. Kobiece ciało odrzuca to, co narzuca mu świat, a co nigdy nie było elementem kobiecości, dążąc do społeczeństwa w którym kobiety same będą mogły określać swoje role." Valie Export.
Ta wytatuowana Valie Export 2 czerwca 1970 roku, podczas performance'u we Frankfurcie zapinka to właściwie esencja artystycznego radykalizmu artystki. Fragment pasa do pończoch - męski fetysz i element fantazji - boleśnie i na zawsze pozostawiony na jej ciele by ukazać funkcjonowanie i społeczną rolę kobiety jako obiektu seksualnego i odbicie męskich oczekiwań. I jednocześnie przez posiadanie tatuażu, wpisać się w ten schemat.ENG:
"The tattooing of the body demonstrates the connection between ritual and civilization. Incorporated in a tattoo, the garter belt signifies a former enslavement, is a garment symbolizing repressed sexuality, an attribute of our non-self-determined womanhood. A social ritual that covers up a bodily need is unmasked, our culture’s opposition to the body is laid open. As a symbol of membership in a caste which demands conditioned behaviour, the garter belt becomes a memento. The female body peels off and discards the imprint of a world which has never been a woman’s world, in order to arrive at a human world in which women can autonomously define their existence." Valie Export.
The public tattooing of Valie Export on a stage in Frankfurt on 2 July 1970 exemplifies the radical character of her feminist art performances: a garter belt – a fetish of male sexual fantasies – is painfully, indelibly marked on her own body in order to disclose the functionalizaton and social role of the woman as sex object, and to reflect the social determination by males. At the same time, art is irrevocably engraved on her body.
